Party Pooper

Ang daya,daya mo.

Hindi naman ako nag-papatansya ng kasal,

pero pucha, noong umagang nakalimutan

mo na kung paano huminga

napatigil ako at naisip ko,

“Shit, wala nang maghahatid sa akin sa altar,”

kasi heto kami, naglalakad,

nakababad sa initan,

init na hindi kayang talunin,

pantayan ang malamig kong pag-tanggap

na ito na ang huli nating ganap-

ang pogi, pogi mo diyan sa suit mo,

at ang ganda ng ngiti sa labi mo

na sabi nila eh namana ko sa’yo,

habang heto ako, pinilit ko lang magkaroon

ng lakas para maligo kanina para lang mabigkas

ko ang huling paalam sa’yo na hindi mo

na naman maririnig at ayoko naman talagang sabihin

kasi baka magkita pa naman tayo kung

susubukan kong maging kasing bait mo,

pero ngayon ay ‘di ko pa masabi kung posible

dahil sa gitna ng bawat hikbi at singhot ay

naaamoy ko na ang lungkot at yamot sa mga parating

na araw na gigising ako at sa tabi ng mesa ay wala nang

nakaupo na may hawak na ballpen at dyaryo ,

hihiling ng kape habang nagsasagot ng crossword

puzzle na puno ng mga tanong na madalas ay ‘di maabot

ng aking pang-unawa;

naririndi na ang aking pandinig sa mga susunod na gabing tahimik

at ako na lamang ang gising dahil sa pag-iisip

kung sinadya ba talagang gawing magkakatugma

ang mga salitang

buhay, lakbay, patay at hukay-

kung ito ba’y ibinatay sa tunay na daloy ng mga pangyayari

dahil kung ganoon man, kung sakali,

magkatunog din naman ang huli at muli-

baka mag-krus din naman ang landas nating ulit,

maski ako magalit sa mundo o sa langit-

kaya bakit ako magbababye?

Ang daya,daya mo naman.

Ikaw nga, ilang buwan na mula

noong huling banggit mo sa ‘king pangalan,

mula ng huli mo kong nginitian,

minsan kung tingnan mo pa ako,

parang di mo ako kilala, kahit mukha

naman tayong pinagbiyak na bunga.

May mga araw na gusto ko nang umiyak

at sumandal sa’yong balikat, pero

hindi maaari dahil hawak  ko ang iyong

braso at nakaalaylay sa’yong bewang

dahil unti-unti na ding nalilimutan

ng ‘yong mga paa kung paano ka itayo

mag-isa.

May mga araw na gusto ko ng makadurog-buto mong

yakap, pero dinudurog mo na ako habang

nakikita kong paluwag na ng paluwag

ang kapit mo sa mundo;

unti-unti nang nabubuwag

ang haligi ng tahanang nakagisnan ko,

at nararamdaman ko na ang pagdating ng

tag-ulan, at hindi ko pa alam kung paano

mananatiling nakatayo-Pa,

ang daya, daya mo dahil sa dinami-dami ng

pwede mong hindi ma-ituro ay naging isa pa doon

ang kung paano mabuhay nang wala ka.

Hindi ko alam kung paano ako tutuloy, o kung paano

ako magsisimulang muli, natatakot akong magkamali,

kagaya ng lagi kong gawi  na sabi mo ay

“Okay lang, parte yan ng paglaki,” pero Pa, ayoko na

dahil ang buhay ay maikli-tingnan mo ikaw,

hindi mo na nahintay ang aking pagbawi-

Pa, ang daya-daya mo.

Sabi mo huling alis mo na yong sa Qatar-

nakakaasar kasi heto na naman tayo;

heto na naman ako, humahagulgol

pero hindi mo pwedeng isama kahit anong gawing habol-

Pa, sanay naman ako maghintay,

pero hindi ako sanay na  wala nang babalik.

Alam ko naman na ang buhay sa lupa

ay isa lamang pagtitipon,

isa lamang bakasyon, pero sana

nanatili ka kahit konti pang sandali.

Pa, bakit ang aga mo namang umuwi?